Αρκετές δεκαετίες είναι γενικότερα αποδεκτό ότι η ατομική ψυχοθεραπεία είναι αποτελεσματική για ποικίλα προβλήματα και διάφορες μορφές ψυχοπαθολογίας.

Αρκετές δεκαετίες είναι γενικότερα αποδεκτό ότι η ατομική ψυχοθεραπεία είναι αποτελεσματική για ποικίλα προβλήματα και διάφορες μορφές ψυχοπαθολογίας.

Όπως υποστηρίζει ο Frank (1991), οι περισσότερες μορφές ψυχοθεραπείας προσφέρουν στο θεραπευόμενο μια ευχάριστη εμπειρία δεδομένου ότι επαυξάνουν  την αίσθηση αυτοελέγχου, διαπροσωπικής επάρκειας και ικανότητας και παράλληλα βοηθούν  στο να ξεπεραστούν τυχόν αισθήματα αποθάρρυνσης και  αποξένωσης. Ο θεραπευόμενος  μπορεί να ανακαλύψει ότι τα προβλήματα του δεν είναι μοναδικά και ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι διαθέσιμοι και πρόθυμοι να τον κατανοήσουν και να τον βοηθήσουν.  Υποστηρίζεται ότι το αποτέλεσμα της ψυχοθεραπείας εξαρτάται σε ένα σημαντικά μεγάλο βαθμό από παράγοντες όπως (Rogers, 1957):  Το συμβόλαιο μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου,  Η ψυχική κατάσταση του θεραπευόμενου  Η αυθεντικότητα και συγκρότηση του θεραπευτή  Η ενσυναισθητική στάση του θεραπευτή και η άνευ όρων αποδοχή του πλαισίου νοηματοδότησης του  θεραπευόμενου  Η αντίληψη του θεραπευόμενου για τη φροντιστική στάση του θεραπευτή Επιπρόσθετα, θεωρείται ότι η ψυχοθεραπεία εξαρτάται από τη γνώση του θεραπευτή για το πότε και πως πρέπει να επικοινωνήσει το ενδιαφέρον του, το σεβασμό του, την κατανόησή του, την ενσυναίσθησή του και κυρίως για το πότε να μην το κάνει (Strupp 1984). Σε όλες τις ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες επιτυχίας της ψυχοθεραπευτικής διεργασίας και του αποτελέσματος,   θεωρείται η αναγνώριση και εκτίμηση εκ μέρους του θεραπευτή , της εμπειρίας που βιώνει ο θεραπευόμενος για την πραγματικότητά του αλλά και ο σεβασμός προς αυτόν ως άτομο (Hubble, Duncan, & Miller, 1999, p. 422). Μόνο μέσα από μια τέτοια στάση μπορεί να αποτελέσει η ψυχοθεραπευτική διεργασία , μια ευκαιρία να αναγνωρίσει τα προβλήματά του και κυρίως να αποκτήσει νέες δεξιότητες  επίλυσή τους.

•  Frank, J. D., & Frank, J. B. (1991). Persuasion and healing: A comparative study of psychotherapy. New York: Johns Hopkins University Press. 
• Hubble, M. A., Duncan, B. L., & Miller, S. D. (Eds.). (1999). The heart and soul of change.Washington, DC: American Psychological Association.  
• Rogers, C. (1957). The necessary and sufficient conditions of therapeutic personality change. Journal of Consulting Psychology, 21, 95–103. 
• Strupp, H. H., & Binder, J. L. (1984). Psychotherapy in a new key: A guide to time-limited dynamic psychotherapy. New York: Basic Books